Primer cruzada

Primer cruzada
Parte de Cruzaes
Fecha	1096 → 1099
Llugar	Oriente Próximu
Causes	Llamáu del Papa Urbanu II tres el Conceyu de Clermont a la Guerra Santa Aspiraciones de la Ilesia católica y l'Imperiu Bizantín pol control d'Anatolia y del llevante mediterraneu baxu control musulman
Resultáu	Victoria cristiana.
Consecuencies	Debilitamiento y división del Imperiu selyúcida Fundación de les Ordenes de Caballería Templaria, Hospitalaria y del Sepulcru
Cambeos territoriales	L'Imperiu Bizantín recupera territorios d'Anatolia Occidental Fundación de los Estaos Cruciaos d'Edesa, Antioquía, Trípoli y Xerusalén
Belixerantes
Entidaes cristianes: Reinu de Francia Blois Boulogne Flandes Provenza Le Puy-en-Velay Vermandois Normandía Sacru Imperiu Romanu Xermánicu República de Xénova Lotaringia Reinu d'Inglaterra Ducáu de Apulia Tarento Imperiu bizantín Reinu de Cilicia Entidaes musulmanes: Dinastía Selyúcida Danisméndidas Califatu Fatimí Dinastía Almorávide Califatu Abbasí
Comandantes
Ademar de Monteil Godofredo de Bouillón Raimundo IV de Tolosa Roberto II de Normandía Roberto II de Flandes Bohemundo de Tarento Balduino I de Xerusalén Tancredo de Galilea Eustaquio III de Bolonia Esteban II de Blois Hugo I de Vermandois Guglielmo Embriaco Alejo I Comneno Tatikios Kilij Arslan I Yaghi-Siyan Kerbogha Duqaq Fakhr al-Mulk Radwan Ghazi ibn Danishmend Iftikhar ad-Daula Al-Afdal Shahanshah
Fuercies en combate
Cruzaos: 30 000 infantes[1] 5000 caballeros[2] Bizantinos: 2000 infantes[2] Indefiníes
[editar datos en Wikidata]

Plantía:Campaña Primer Cruzada

La primer cruzada empecipió'l complexu fenómenu históricu de campañes militares, pelegrinaciones armaes y espansión colonial n'Oriente Próximu, que sopelexó esta rexón ente los sieglos XI y XIII y que ye denomináu pola historiografía como les cruzaes.

Aprovechando la llamada d'auxiliu del emperador bizantín Alejo I Comneno, enfrentáu colos turcos selyúcides, el papa Urbanu II predicó en 1095 nos distintos países cristianos de la Europa Occidental la conquista de la llamada Tierra Santa. Al intentu fallíu de Pedro l'Ermitañu, siguió la movilización d'un exércitu entamáu, inspiráu pol ideal de la guerra santa y lideráu por nobles principalmente provenientes del reinu de Francia y del Sacru Imperiu Romanu Xermánicu, que foi nutriéndose na so meyora de caballeros, soldaos y numberosa población, hasta tresformase nun fenómenu de migración masiva. Los cruzaos enfusaron nel llamáu Sultanatu de Rüm y avanzando escontra'l sur, fueron apoderándose de diverses ciudaes y refugando les fuercies unviaes na so contra polos gobernadores estremaos nes sos disputes internes, hasta qu'enfusándose nos territorios de la dinastía Fatimí, conquistaron el 15 de xunetu de 1099 la ciudá de Xerusalén, formando'l Reinu de Xerusalén.

La primer cruzada supunxo políticamente la constitución de los Estaos Llatinos d'Oriente y la recuperación pal Imperiu bizantín de dellos territorios, al empar que significó un puntu d'inflexón na historia de les rellaciones ente les sociedaes del área mediterránea, marcáu por un periodu d'espansión del poder del mundu occidental y pol usu del fervor relixosu pa la guerra. Tamién dexaron aumentar el prestíu del papáu y el resurdir, tres la cayida del Imperiu romanu, del comerciu internacional y de la medría de los intercambios que favorecieron la revitalización económica y cultural del mundu medieval.

1. ↑ Nicolle, D. The First Crusade 1096-99: Conquest of the Holy Land, p. 21.
2. ↑ ^{2,0 2,1} Nicolle, D. The First Crusade 1096-99: Conquest of the Holy Land, p. 32.